آیا پیامبر تا آخر عمر امى و بی سواد بودند چرا از آن حضرت دستخط وجودندارد؟

مقصود از امّى، این است که آن حضرت درس نخوانده بود نه این که فاقد سواد ودانش بوده‏اند، حضرت آدم هم درس نخوانده بود ولى به تصریح قرآن معلم فرشتگان بود،(1).

ما معتقدیم که آن حضرت پیش از بعثت نه کتابى را مى‏خواند و نه صفحه‏اى را مى‏نوشت و قرآن کریم به این مطلب در سوره عنکبوت آیه 48 تصریح مى‏کند. اما بعد از بعثت درباره این که آن حضرت مى‏خواند یا مى‏نوشت، اختلاف هست و مشهور این است که

آیا پیامبران اشتباه مى‏کنند؟

اولاً مفهوم سهو، خطا و نسیان با گناه متفاوت است زیرا، اولاً گناه با علم و اراده صورت مى‏گیرد ولى سهو، خطا و نسیان چنین نیستند

ثانیاً، گناه همواره مخالفت با اوامر الهى است ولى سهو، خطا و نسیان امکان دارد گاه با امر خداوند مخالف باشد مثلاً سهو در به جا آوردن یکى از اجزاء و ارکان عمل عبادى

و گاه هیچ ارتباطى با اوامر خداوند ندارد مثلاً خطا در یک عمل مباح فردى یا اجتماعى ثانیاً بر اساس دلایل متقن انبیاء هم از گناه مبرّایند و هم از سهو، خطا و نسیان زیرا، انبیاء و حتى ائمه (ع) از دو علم برخوردارند:

 الف) علم غیر عادى که به واسطه آن بر تمامى حقایق عالم اشراف و آگاهى دارند.

ب) علوم عادى که همچون سایر افراد از طریق معمولى به دست مى‏آورند.

امّا در مقام عمل و انجام کارهاى روزمره خود و حتى مسائل اجتماعى، در اکثر موارد از علوم غیر عادى خویش استفاده نمى‏کنند، یعنى هر چند به واقعیت همه مسایل آگاهند اما از خود رفتارى جاهلانه و غافلانه بروز مى‏دهند، بى آنکه در حقیقت جاهل و غافل باشند.

در صورتى که پیامبران از گناه و اشتباه مصون‏اند، چرا در قرآن چندین مرتبه‏به پیامبر اکرم (ص) امر و نهى شده است؟

معمولاً وقتى ما واژه‏هاى استغفار و مغفرت را مى‏شنویم، معناى آمرزش گناهان و ایمنى از عذاب الهى به ذهن تداعى مى‏شود در حالى که این معنا یکى از مصادیق معناى استغفار است و دایره آن تنگ‏تر و محدودتر از معناى اصلى و اصطلاح قرآنى آن است (و امروزه همین معنا میان ما متداول مى‏باشد). این واژه در قرآن کریم معناى وسیع‏ترى دارد که هم شامل معناى نخست مى‏شود هم موارد دیگرى را در بر مى‏گیرد.

در کتاب «مفردات راغب» کلمه «غَفْر» این گونه معنا شده است: اَلْغُفُر: الباسُ ما یصونه عن الدنس یعنى، پوشاندن هر چیزى که فرد یا شى‏ء را از آلودگى‏ها، نقص‏ها، ضررها و کاستى‏ها محافظت نماید. ازاین‏رو به نوعى زره که جنگجویان به تن مى‏کردند «غِفاره» گفته مى‏شود زیرا این پوشش، فرد را از آسیب‏هاى دشمن مصون نگه مى‏دارد.

حال اگر کسى از خداوند متعال بخواهد که به او نیرویى عطا نماید که به وسیله آن به هیچ باطلى گرایش پیدا نکند و از تأثیر هواى نفس مصون بماند، یا در قضاوت از تبلیغات و وسوسه‏هاى طرفین دعوا مصون بماند، این نیز نوعى استغفار است چون

باتوجه به آیه 37 سوره احزاب، مسئله ترس واشتباهى که مطرح شده‏است آیابه پیامبر(ص) مخصوصا از جنبه عصمت در گناه و اشتباه لطمه‏اى وارد نمى‏کند؟

آیا پیامبر اکرم(ص) در اذان اسم خود را مى‏بردند و بر خود صلوات‏مى‏فرستادند؟

چطور مى‏توان وجود پیامبر و معصومین دیگر را ثابت نمود؟

قرآن وجود حضرت رسول (ص) و اهل بیت (ع) را مطرح کرده است،(1) علاوه بر آنکه تاریخ بصورت متواتر به صورتى که براى انسان یقین حاصل مى‏شود وجود معصومان را براى ما گزارش کرده است و همین مقدار براى اثبات وجود ایشان کافى است خصوصاً که سخنان حکمت‏آموزى سینه به سینه از ایشان به ما رسیده است که آنها نیز به نوبه خود دلالت بر وجود آنها دارد.

چرا خداوند یک فرد را امام و پیامبر قرار داده و در حق بقیه مردم، این‏تفضل را انجام نداده است؟

عنایت حق تعالى دوگونه قابل نگرش و بررسى مى‏باشد: گونه نخست ملاحظه عنایت بارى‏تعالى از جهت فاعلى صرف و بدون لحاظ جهت قابلى است. در این مرتبه عنایت و فیاضیت حق تعالى نسبت به همه ممکنات مساوى است زیرا او تام الفاعلى است و هیچ بخل و کمبودى در افاضه ندارد. نگرش دوم ملاحظه عنایت حق تعالى با توجه به شرایط قابلى و پذیرش فیض است. در این مرحله قطعا قابلیت‏ها متفاوتند و عنایت حق تعالى نیز نسبت به هر موجودى متناسب با پذیرش و قابلیت قابل مى‏باشد.

ظرفیت و قابلیت دو گونه است: یکى ظرفیت ناشى از کنش اختیارى انسان که مسا له آن روشن است و دیگرى ظرفیت ناشى از نظام ضرورى موجودات است. در این جا هر چند قابلیت‏ها هم به یک معنا از ناحیه خداوند است ولى این به معناى آن نیست که این موجودات مى‏توانستند قابلیت‏هاى بیشترى داشته باشند و خداوند به آنها عنایت نفرموده است بلکه نظام علّى و معلولى یک نظام رتبى و ضرورى است که جابه جایى در هیچ یک از اجزا و شرایط آن امکان‏پذیر نیست. درک صحیح این مسا له و حل مسائل پیرامون آن نیازمند مطالعات عمیق و پیچیده فلسفى در مورد نظام طولى و عرضى هستى است.

آیا این درست است که پیامبر(ص) به تدریج پیامبر شد؟

در جواب این سؤال که «آیا پیامبر (ص) به تدریج پیامبر شد؟» ابتدا حقیقت پیامبرى را تحلیل مى‏کنیم و سپس به بررسى هر یک از ابعاد آن مى‏پردازیم. پیامبرى متشکل از ابعاد عمده و سه‏گانه علم و عصمت و اعجاز است:

...

حکایت 6

علامت احمق سه چیزاست :

از هدر رفتن عمر باکی ندارد .

از حرفهای بیهوده سیر نشود .

وتاب ههمنشینی کسی که عیبش را ببیند ندارد .

حکایت7

 وایضا روزی شخصی نزد ابن سیرین  آمد و گفت : در خواب دیدم که قلا ده ای  از جواهر بر گردن سگی بستم .

گفت: مساله حکمت بکسی گفته ای که او اهل آن علم نبود است .

                                                      برکت

باغبان ساده دلی کنار راهی ، یک باغ میوه داشت . روزی پس از فراغت از کارهای روزانه ، دستمالی را پر از گلابی کرد و از در باغ خارج شد . در راه مرد رهگذری را دید . باغبان ساده دل گمان کرد آن مرد رهگذر از کسانی است که صاحب کرامتند و از برخی امور پنهانی آگاهند . بنابراین خطاب به آن مرد گفت : اگر بگویی در دستمال من چه میوه هایی وجود دارند، یک عدد از این گلابی ها را به تو می دهم . اما اگر بگویی چند گلابی در دستمال دارم، همه ی نه عدد گلابی را به تومی دهم .

مرد رهگذر از پرسش باغبان ساده دل ، نوع و تعداد میوه را را فهمید وگفت : (ای باغبان .. در میان دستمالت گلابی داری و تعداد آ ن نه عدد است  .)

باغبان ساده دل شگفت زده شد پس از دادن گلابی ها ، از آن مرد رهگذر با اصرار خواست به منزلش بیاید و به همراه خود برکت آورد .